Chapter Thirteenth

Some say love it is a hunger
An endless, aching need 

       Są dni, które są smutne i szare. To dni, kiedy nie chce się oddychać, a jedyne co chcielibyśmy zrobić, to ubrać ciepły sweter pachnący ukochaną osobą i zamknąć się w małym, kwadratowym pudełku, do którego nie docierałyby twoje własne myśli. I byłbyś w nim bezpieczny. Jak marionetka zamknięta w swojej szkatułce - bezwolny, bez zmartwień, bez uczuć. Sam. Tylko ty i jego zapach na swetrze. Wówczas to pudełko stałoby się najszczęśliwszym dla ciebie miejscem. Tak banalnie.
      Chciałem się znaleźć w takim miejscu. Patrząc na otwarta walizkę i chaotycznie powrzucane do niej ubrania, miałem ochotę po prostu zniknąć w pudełku i wyjść z niego dopiero, gdy jakimś cudem nasz wyjazd zostanie odwołany.
      Siedziałem, tępym wzrokiem patrząc na w połowie pustą walizkę i czułem, że się rozpadam. Jak szkło pękałem na milion małych kawałeczków i rozpadałem się. Nie mogłem siedzieć tak dłużej. Czułem, że jeszcze sekunda i już nigdy się nie pozbieram.
     Wtedy do pokoju jak burza wpadła Emma, a raczej wtoczyła się, gdyż najpierw pojawił się jej brzuch, a dopiero potem cała reszta Emmy. Gdy drzwi z hukiem trzasnęły o ścianę, podskoczyłem wystraszony na łóżku.
- Zayn, tu się chowasz! - wydyszała - Cały ośrodek cię szuka! Niall zamknął się w łazience i mówi, że on nigdzie nie jedzie. Paulina świruje, że sobie coś zrobi, a on żąda ciebie za negocjatora i grozi strajkiem głodowym. Mówię ci, komedia roku - zachichotała, trzymając się za ogromny brzuch.
Parsknąłem śmiechem. Nialler zamknięty w łazience i strajk głodowy? Tego jeszcze nie było.

     - Twój negocjator przybył!
Wywróciłem, oczami, gdy Louis, którego jak zawsze trzymały się żarty ogłosił moje przybycie. Wcześniej, jak na osobę pełną kultury przystało, zapukał kilka razy w drzwi od łazienki.
- Niech podejdzie do drzwi, a wy sobie idźcie - zza drzwi doszedł nas stłumiony głos Irlandyczka.
     Był smutny, słyszałem to wyraźnie. Paulina jęknęła z protestem, a wtedy kiwnąłem głową, dając wszystkim znak by sobie poszli. Zrobili to z niechęcią, a Harry musiał siłą wynieść Paulinę z domku. Wyglądało to komicznie, gdy zwisała na jego ramieniu i pięściami uderzała w jego plecy. Postanowiłem w duszy, że po tym wszystkim koniecznie należy mu się masaż.
    - Już ich nie ma - mruknąłem, siadając pod drzwiami, oparty plecami o nie. Chwilę potem usłyszałem trzask zamka i nim zdążyłem zareagować, wpadłem do łazienki.
- Myślałeś, że będę z tobą przez drzwi rozmawiał? - blondyn spojrzał na mnie z uśmiechem, wyciągając ku mnie swoją dłoń.
- Jakoś z innymi ci to nie przeszkadzało.
Chwilę potem podałem mu rękę, a on pomógł mi wstać. Zamknąłem drzwi na klucz, a Niall usiadł na brzegu wanny.
- To... - zacząłem, nie będąc do końca pewnym, czego Irlandczyk ode mnie oczekuje. Czułem się jakbym rozmawiał z groźnym przestępczą, a nie Niallem Horanem, blondynem o wielkim sercu.
- Ja nie wracam, Zayn - oznajmił z uśmiechem. Zdębiałem, o mały włos nie przewracając się na zimne, kolorowe płytki.
Przez chwilę byłem pewien, że się przesłyszałem, albo źle zrozumiałem jego słowa. To zdanie wciąż huczało mi w głowie, ale nie docierało do mnie w stu procentach.
- Zostajesz? - kiwnął głową. - Naprawdę myślisz, że to dobry pomysł?
- Zayn, a co ja mam zrobić? Kocham ją, nie mogę jej tak po prostu zostawić, zastanów się. - westchnął, opierając czoło na swych dłoniach.
     Prawdę mówiąc, zaskoczył mnie. Wiedziałem, że Niall i Paulina byli parą - chociaż dość uparcie starali się temu zaprzeczać - ale nie spodziewałem się, że z jego strony było to aż tak poważne. W końcu znali się niecały miesiąc, a on zdawał się nie wyobrażać sobie życia bez niej.
- Może nie zostawiaj - mruknąłem, drapiąc się po głowie.
    Doradzając mu, czułem się trochę jak hipokryta. W końcu ja sam też zrobiłbym wszystko, byle nie musieć wyjeżdżać. W Polsce, w tym uroczym zakątku na największym zadupiu jakie kiedykolwiek widziałem, znalazłem swoją miłość i prawdziwe szczęście. Jak mógłbym porzucić to miejsce? Wiedziałem jednak, że muszę. Poza tym, moja miłość jechała ze mną. Niall miał znacznie gorzej.
- Przecież dlatego chcę zostać, żeby jej nie zostawiać.
- Nie, to nie tak. Wyjedź na jakiś czas, ale.. Zrób coś, żebyś miał gwarancję, że ona zaczeka. Załatw wszystko w Londynie, a potem wróć do niej - mruknąłem, zaplatając dłonie na klatce.
Niall zamyślił się. Przez chwilę jego twarz wyrażała pełne skupienie i naprawdę byłem pewien, że odrzuci mój pomysł. Tymczasem jego twarz rozjaśniła się w pełnym uśmiechu, a on radośnie wrzasnął:
- Zayn, ty geniuszu!
Po czym zgniótł mnie na ścianie w niedźwiedzim uścisku. Przyznam, że chociaż generalnie było to szalenie miłe, to moja głowa obijająca się o płytki nie zapamiętała tego dobrze.
- Niall - wydyszałem - gnieciesz mnie.
- Wybacz - zaśmiał się, odsuwając ode mnie. - Powiedz mi, kiedy zamierzacie się przyznać, że Harry i ty jesteście razem?
Zdębiałem. Czyli chociaż skutecznie próbujemy udawać, to cały ośrodek już wie? Cóż... To nawet lepiej, przynajmniej nie musieliśmy nikomu o tym mówić, a tego właśnie baliśmy się najbardziej.
- Przecież wszyscy i tak już wiedzą - mruknąłem, wzruszając ramionami.
- Ale nieoficjalnie - odpowiedział Niall.
Kiwnąłem głową. Pieprzony Irlandczyk miał rację.

     Chwilę potem, Niall wybiegł z domku z ogromnym uśmiechem na ustach. Pełen ekscytacji wybrał się do miasta i chociaż wszystkimi możliwymi sposobami próbował mnie namówić, bym wybrał się tam z nim - odmówiłem, tłumacząc, że chcę spędzić kilka chwil z Harrym. Wówczas Niall puścił mi oczko i wykonując bardzo jednoznaczny gest biodrami, mruknął:
- No taaaaaak, te wasze "chwile".
Zamiast komentować, sprzedałem mu kopniaka.
       Niall wrócił z miasta bardziej podekscytowany niż do niego pojechał. Przyprowadził ze sobą kilka osób i chociaż nie mieliśmy pojęcia, kim oni są, blondyn szybko wdrążył nas w swój plan. Sam nazwał go...
- Operacja nie zapomnij o mnie!
Wprawdzie z początku byłem delikatnie mówiąc w szoku, jednak im więcej Horan mówił(a wszyscy wiemy, że on mówi naprawdę dużo), tym większy był mój zachwyt tym planem. Niall James Horan dorastał i podejmował życiowe decyzje - czyżby nastała apokalipsa?

     Wieczorem, całą czwórką ustawiliśmy się wokół ogniska, a każdy z nas miał na sobie czarny garnitur(chłopaki z obsługi byli na tyle mili, że pożyczyli nam swoje, które były przeznaczone na specjalne uroczystości). Jedynie dla Nialla musieliśmy wypożyczyć garnitur z wypożyczalni, gdyż ten koniecznie chciał, żeby był on biały. Kiedy wszyscy staliśmy w takim kręgu - Eleanor i Danielle stały obok nas, trzymając pod ramię swoich partnerów - Emma dopilnowała, by przyprowadzić do nas wystrojoną Paulinę, która gdy tylko nas zobaczyła, parsknęła śmiechem. Tymczasem my staliśmy naprzeciw niej mając śmiertelnie poważne miny.     
      - Pani Paulina Plich? - zapytał Louis, siląc się przy tym na poważny ton. Eleanor stała obok niego, ubrana w czarną, skórzaną sukienkę.
- Eee... Tak. A o co chodzi? - zaśmiała się. - Serio, chłopaki co wy za komedię odstawiacie, no i gdzie jest Nialler?
- Komisarz Zayn Malik – oznajmiłem, pokazując jej fałszywą odznakę policyjną, zrobioną z papieru. – Obawiamy się, że popełniła pani zbrodnię panieństwa. Musimy panią zabrać za komendę, gdzie zostanie pani przez nas przesłuchana.
- Was chyba już do reszty popierdoliło – mruknęła, odwracając się na pięcie.
     Nim zdążyła zrobić pierwszy krok, Liam podszedł do niej i skuł jej dłonie kajdankami, które uprzednio udało nam się załatwić od znajomego Emmy. Wtedy Paulina wpadła w istny szał, zaczęła wrzeszczeć i krzyczeć, a ja byłem święcie przekonany, że jeszcze chwila i nas tam wszystkich zamieni w żywe trupy.
- Bez jaj, kurwa! – wrzasnęła, tupiąc nogą. – Chłopaki, ja mam pełno pracy, to nie jest czas na wygłupy. Nie dość, że Emma zrobiła ze mnie jakąś lalunie wystrojoną jak Kopciuszek na bal, to wy jeszcze odstawiacie jakieś szopki.
- Ma pani prawo zachować milczenie, wszystko co pani powie może zostać wykorzystane przeciwko pani – oznajmił Louis, zawiązując jej oczy opaską.
- Super, kurwa – burknęła dziewczyna, robiąc bardzo naburmuszoną minę.
Zachichotałem cicho, za co dostałem kuksańca od Liama.
- Nie no, Louis… Serio? „Może pani zachować milczenie” ? – Harry pokręcił z rozbawieniem głową i ukradkiem pomasował miejsce, w które poprzednio uderzył mnie Liam. Uśmiechnąłem się do niego szeroko. Był taki opiekuńczy, ten mój Harry.
    Od jakiegoś czasu zauważałem, że Harry ma dwie osłony: jest mój Harry i Harry dla innych. Mój Harry był opiekuńczy, czuły i pełen ciepła. Ich Harry był inny, tamten tryskał wieczną radością. Mój Harry bywał melancholijny, a ja doskonale umiałem rozpoznawać jego nastroje. Kochałem mojego Harry’ego.
     - No co? Zawsze chciałem to zrobić.
- Nie chcę narzekać, ale beznadziejne z was gliny. Halo, ja tu ślepą jestem a wy mi karzecie iść po takich dziurach i tak nierównej drodze? Co z was za dżentelmeni! – warknęła Paulina, tupiąc nogą.
    W jednej chwili zaprzestała marszu i oznajmiła, że ona nigdzie dalej nie idzie. Harry zaśmiał się lekko i jakby nigdy nic wziął ją na ręce, a potem zaniósł do łódki. Przez chwilę, idą parę kroków za nim, pomyślałem, że miło byłoby gdyby to mnie tak niósł. Wiedziałem jednak, że oficjalnie niczego jeszcze nie potwierdziliśmy i lepiej będzie, gdy wpierw do tego dojdzie, nim zaczniemy się publicznie obściskiwać.
   - Zayn, nie ruszaj się! – wykrzyknął, wracając w moim kierunku kiedy już odstawił Paulinę do łodzi. Wykonałem jego polecenie, będą lekko zmieszanym. Wtedy Harry podbiegł do mnie, ukradkiem ucałował w czoło i jakbym ważył tyle co piórko, swobodnie wziął mnie na ręce.
- Co ty robisz? – zaśmiałem się. – Harry, przecież się domyślą…
- Mam to gdzieś, chcę żeby cały świat wiedział – szepnął, nim delikatnie złączył nasze usta ze sobą. Gwizdy Louisa i Liama, a także śmiech Eleanor były tym, co sprawiło, że parsknąłem śmiechem prosto w usta Harry’ego.

*Soundtrack*

    Chwilę potem, nasza łódź powoli dobiła do wyspy. Choć jej brzegi spowite były w ciemności, to z samego środka błyszczał jasno snop światła. Przyznać musiałem, że Niall wspaniale to zorganizował. Na środek wyspy szliśmy ścieżką, którą oświetlały białe lampiony. Wszystko wyglądało tak pięknie, że ściągnęliśmy Paulinie opaskę z oczu, by tylko mogła zobaczyć jak świetnie zorganizował to Irlandczyk. Dziewczyna była zachwycona.
     Na sam środek wyspy szło się stosunkowo krótko. Minęło zaledwie kilkanaście minut, a już byliśmy na polanie, gdzie czekał na nas Niall. Ubrany w biały garnitur, krawat w tym samym kolorze i miętową koszulę zrobił na Paulinie ogromne wrażenie.  Trzeba było też przyznać, że ona również wyglądała pięknie. Jej długie włosy były swobodnie rozpuszczone, jednak Danielle zadbała by układały się w prześliczne fale. Eleanor, która wykazała się zdolnościami artystycznymi uplotła jej wianek z miętowo-białych róż, który dumnie wieńczył głowę dziewczyny. Emma specjalnie na tą okazję kupiła jej prześliczną, białą sukienkę na ramiączkach, sięgającą do jej kolan, która pod biustem miała zdobienie z miętowych różyczek. Delikatny makijaż dziewczyny wykonany był perfekcyjnie i prawdę mówiąc byłem w szoku, że Eleanor potrafiła wykonać takie cudo.
    - Niall? – szepnęła Paulina, rozglądając się wokół.
A trzeba było przyznać, że miała na co popatrzeć. W samym centrum polany stał Nialler, pod drzewem oświetlonym od pnia aż po ostatnie gałązki białymi światełkami i mnóstwem lampionów. Obok niego stał skrzypek i jeszcze jeden mężczyzna, obaj ubrani tak samo jak my – w ciemne garnitury. Wszystkie drzewa wokół polany były oświetlone lampionami zrobionymi – banalnie - ze słoików wypełnionych maleńkimi świeczkami. Do drzewa, gdzie stał Nialler prowadziła ścieżka usypana z płatek róż w kolorze mięty. Ścieżkę otaczały cztery ławeczki, ozdobione białym materiałem z taśmą koloru miętowego, która na tyle układała się w piękną kokardę.  Ktoś mógłby pomyśleć, że ta biel i mięta wokół były przesadą, jednak Niall doskonale wiedział, że to ulubione kolory jego dziewczyny.
    Zszokowana Paulina wyglądała na kompletnie zagubioną, kiedy Emma podała jej bukiet białych róż ozdobionych miętową taśmą i perełkami. Po raz kolejny w tej kwestii kreatywnością wykazała się Eleanor.
    - No… idź do niego – szepnął cicho Harry i delikatnie popchnął ją w jego kierunku.
Powoli, z trzęsącymi się ze strachu dłońmi, Paulina kroczyła w jego kierunku. Wyglądała przecudownie, trzymając w dłoniach bukiet róż, z wiankiem wplecionym we włosy i w białej sukience.
- Niall – szepnęła znów. – Co się dzieje?
   Wtedy on spojrzał na nią, ucałował jej czoło, a po chwili padł przed nią na kolana. Dziewczyna przytknęła dłoń do ust, piszcząc cicho. W jej oczach przez chwilę błyszczały łzy.
- Paulina, jesteś najważniejszą osobą, jaka kiedykolwiek pojawiła się w moim życiu. Sprawiasz, że dzięki tobie jestem lepszym, szczęśliwszym człowiekiem. Chcę przy tobie być na zawsze, być twoją każdą sekundą i twoją wiecznością. Chcę, będąc już starym człowiekiem, siadać z tobą na werandzie i pić herbatę, którą tak uwielbiasz. Chciałbym mieć sypialnie w kolorze miętowym i chciałbym budzić się przy tobie każdego ranka, czując twoje dłonie oplatające mnie w pasie i twój zapach. Chcę być już zawsze twoim oparciem, twoją opoką. I żebyś już do końca moich dni robiła mi tak pyszne naleśniki, jakie tylko ty potrafisz – w tym momencie Niall uśmiechnął się lekko.
- Ale…
- Cssii – szepnął, stając tuż przed nią. – Po prostu wyjdź za mnie.
- Teraz? - zapytała w szoku.
- Teraz - odpowiedział.

I say love it is a flower,
And you it's only seed. 

 

***

Tadam!

Zaskoczeni?

Tak, ja też. Z początku miały być tylko oświadczyny, ale trochę poniosła mnie fantazja. Kurcze, to chyba najdłuższy rozdział w historii tego opowiadania, całe 6 stron w wordzie, po prostu szok.

Hmm.. Nie wiem co wam napisać.

Mi się on podoba. Jest uroczy.

To tego. Na kolejny pewnie sporo poczekacie, bo mam matury itd.

I proszę mnie - kurwa - nie pytać kiedy będzie kolejny rozdział. To irytujące.

Love <3

Characters Ask

Twitter

Spam

Inne Utwory