Chapter Nine

                - Wczoraj miał być nasz ślub.

Podniosłem swój wzrok znad puszki piwa i przeniosłem go na Emmę, która spijała właśnie czwarty karton soku pomarańczowego. Nie miałem pojęcia, jakim cudem udało się jej to w sobie zmieścić. Od jakiejś godziny siedzieliśmy na masce jej samochodu i rozmawialiśmy, tak po prostu jakbyśmy znali się od wielu lat, a nie od godziny.

- Ale wczoraj była środa – zauważyłem, spoglądając na jej twarz wygiętą w delikatnym uśmiechu.

- Tak, w środę się poznaliśmy. Można wziąć ślub w środę, dlaczego nie?

                Zaśmiałem się, alkohol powoli zaczynał szumieć mi w głowie i nie czułem się z tym dobrze. Zwłaszcza, że byłem jedyną osobą z tą przypadłością. Westchnąłem cicho.

- Siku mi się chcę – jęknęła Emma i ześlizgnęła się z maski samochodu. Chwilę potem stała przed nim, przestępując z nogi na nogę.

- Idź w krzaki – zaproponowałem, pociągając kolejny łyk alkoholu z puszki. Emma tylko parsknęła śmiechem, wskazując dłonią na swój duży, okrągły brzuch.

- Myślisz, że z takim brzuchem ja jestem w stanie ukucnąć na tak długo?

- Masz sukienkę, stań i puść.

Dziewczyna wybuchła gromkim śmiechem, tym razem musiała podtrzymać się samochodu by nie upaść. Pokręciłem głową z rozbawieniem.

- Pakuj się do środka, wracamy – powiedziała, kręcąc przy tym z rozbawieniem głową, zupełnie jakby mnie naśladowała.  Zeskoczyłem z maski samochodu, odpychając się od niej rękoma. Zgniotłem w dłoniach puszkę i  wrzuciłem ją do stojącego nieopodal kosza na śmieci.

                Miejsce, w którym byliśmy było naprawdę ładne. Był to jakiś park, gdzieś na obrzeżach miasta. Wokół nie było praktycznie nic, poza kilkoma drzewami, kępkami kwiatów i ogarniającą ciszą. Ta cisza była piękna – tylko szum drzew był muzyką tamtego miejsca i… Była to najpiękniejsza melodia, jaką kiedykolwiek zdawała się wydawać natura.

                Kiedy samochód ruszył, poczułem ogarniający mnie spokój. Emma po wielokrotnym przypominaniu mi, że kobiety w ciąży mają przeraźliwie mały pęcherz w końcu wyjechała z parku na główną drogę. Musiałem przyznać, że ta okolica miała w sobie jakiś nieodparty urok i nie dotyczyło to tylko ośrodka, jak myślałem wcześniej. Kiedy kilkanaście minut później, samochód wjechał na jego teren, zaspany spiker radiowy właśnie oznajmiał, że wybiła czwarta rano. Przynajmniej tak twierdziła Emma, która właśnie równie śpiąca przeciągała się na swoim siedzeniu.

                Dziewczyna ziewnęła szeroko, po czym posłała mi swój zmęczony uśmiech. Zrobiło mi się głupio, że przeze mnie zarwała nockę. Czułem się winny jej zmęczeniu. Tymczasem Emma ułożyła dłonie na kierownicy, jakby właśnie miała znów odjechać w dalszą drogę. Wiedziałem na pewno, że nie mogłem jej na to pozwolić.

- To co Malik? Idziemy do łóżka? – zapytała, a po chwili wybuchła śmiechem, gdy zrozumiała jak to zabrzmiało. Dziwne, ale podobał mi się jej śmiech. Uważałem go nawet za bardziej uroczy niż śmiech Perrie.

- A ty przypadkiem nie chciałaś siku? – posłałem jej złośliwy uśmiech.

- O! – wykrzyknęła. – Właśnie, prawie zapomniałam, dzięki –uśmiechnęła się. Chwilę potem wysiadła z samochodu, pomachała mi szybko i kołysząc się na boki jak pingwin pobiegła w bliżej sobie znanym kierunku, gdzie prawdopodobnie liczyła znaleźć toaletę.

                Uśmiechnąłem się lekko i wysiadłem z samochodu. Podbiegłem do niej, złapałem za rękę i mocno przytuliłem. Właściwie nie wiem, dlaczego to zrobiłem. Po prostu czułem, ze powinienem. Emma wtuliła się we mnie wraz ze swoim dużym brzuszkiem, a maluszek leżący pod jej wnętrzem w najlepsze skopał mi żebra.

- Dziękuję – mruknąłem, odgarniając jej włosy za ucho. – Prześpij się, dobrze? Powinnaś odpocząć zanim gdziekolwiek pojedziesz – uśmiechnąłem się.

Emma tylko kiwnęła głową. Po chwili puściłem ją i pozwoliłem odejść, a ona jeszcze tylko raz posłała mi spojrzenie swoich uśmiechniętych oczu i zniknęła za drzwiami recepcji.  Patrzyłem za nią jeszcze przez chwilę, a po chwili skierowałem swe kroki do domku „Słoneczny”. Kiedy wszedłem do środka nie spodziewałem się znaleźć tam Harry’ego.  Prawdę mówiąc myślę, że byłbym zawiedziony gdyby był tam i czekał na mnie. Nie zasługiwałem na to, by na mnie czekał. Zwyczajnie nie byłem tego wart.

Swoje pierwsze kroki skierowałem do lodówki, gdzie za jednym zamachem opróżniłem karton soku o smaku kaktusa. Dawali go w stołówce i pokochałem ten sok ponad wszystko – przerażony byłem na samą myśl, że gdy będę w Anglii to mi go zabraknie. Pomyślałem jednak, że jeden sok to za mało i idąc na górę, zabrałem ze sobą kolejny kartonik.

Wchodząc do sypialni od razu skierowałem się do swojego łóżka. Kiedy tylko je zobaczyłem ogarnęło mnie potworne zmęczenie. Chciałem się od razu rzucić na nie i poczuć jak ogarnia mnie błogi sen, jednak kiedy uniosłem kołdrę, zamarłem w połowie ruchu.

Na moim łóżku, okryty moją kołdrą, ubrany w moją ulubioną bluzę spał Harry. Wyglądał spokojnie i tak szczęśliwie, że… Wydawało mi się, że jest on najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi – właśnie w tym łóżku, w tej bluzie zdawał się odnajdywać wszystko to, czego potrzebował. Uśmiechnąłem się delikatnie, czując jak po moim brzuchu rozlewa się przyjemne ciepło. To dziwne, bo widząc go tak szczęśliwym czułem, że nie potrzeba mi niczego więcej, bym sam poczuł to szczęście.

Przykucnąłem przy jego boku i delikatnie zsunąłem grzywkę zakrywającą mu oczy. Harry drgnął, a ja przerażony odsunąłem dłoń, bojąc się dać przyłapać na tej drobnej przyjemności.

- Zayn – zamruczał, a ja zakryłem dłonią usta, przerażony, że właśnie mnie zobaczył jak bezkarnie wpatruje się w jego uśpione oblicze.  Tymczasem on zamruczał raz jeszcze i wtulił się mocniej w materiał mojej bluzy. Zupełnie tak, jakby ta bluza dawała mu bezpieczeństwo. Jakbym to ja dawał mu to bezpieczeństwo.  W jednej chwili poczułem się dla niego najważniejszym człowiekiem; poczułem, że jestem wart znacznie więcej niż ktokolwiek na całym świecie. Harry uśmiechał się piękniej niż kiedykolwiek. I robił to dla mnie.

                Minęło sporo czasu nim po raz kolejny poczułem  zmęczenie. Harry był wtedy moją energią. Był wszystkim czego potrzebowałem by funkcjonować. Dopóki widziałem jego błogi uśmiech, mogłem przestać oddychać. To zadziwiające, że coś takiego poczułem wtedy po raz pierwszy. Świat należał wtedy do mnie, a tym światem był Harry.

                Kiedy jednak wreszcie poczułem się zmęczony, nie chciałem spać sam. Już nigdy nie chciałem zasypiać i budzić się samotnie. Nagle ta ciemność nocy i błogość snu zaczęły mnie przerażać i wiedziałem, że tylko Harry i jego szczęśliwy uśmiech są w stanie odegnać te uczucia. Łóżka, na których spaliśmy były wyraźnie jednoosobowe, jednak nie przeszkadzało mi to. Wręcz przeciwnie – cieszyło mnie, bo właśnie dzięki temu mogłem być bliżej Harry’ego. Bliżej mojego szczęścia.

                Kiedy powoli kładem się za nim, robiłem wszystko byleby go nie obudzić. Bałem się, że gdy tylko Harry otworzy oczy, jego piękny uśmiech zniknie, a wraz z nim pryśnie całe moje – nasze – szczęście. Jego zapach połączył się z moim tworząc przy tym najpiękniejszy aromat na świecie, a jego bujne loczki delikatnie łaskotały mnie po twarzy, kiedy przytulony do jego pleców zasypiałem snem człowieka, który czuł, że w tamtej chwili mógłby nawet umrzeć. I byłem gotowy umrzeć tak długo, dopóki Harry był ze mną.

                Kiedy kilka godzin później otworzyłem oczy, Harry’ego nie było przy mnie. Nie było też mojej bluzy, a wraz z Harrym i jego zapachem zniknęło całe moje szczęście. Podniosłem się do pozycji siedzącej – Harry kucał przy ścianie naprzeciwko łóżka i swój skupiony wzrok wpatrywał we mnie. Złączone palce dłoni trzymał tuż przy swoich ustach, wyglądał, jakby nad czymś intensywnie myślał. Jego uśmiech zniknął, a we mnie coś pękło.

- Nie uśmiechasz się – szepnąłem cicho, spuszczając wzrok. Przez chwilę Harry milczał, a gdy tylko uniosłem wzrok zdałem sobie sprawę, że spogląda na mnie zdziwiony. Moja bluza wciąż otulała go swym zapachem, moim zapachem.

- Gdzie byłeś? Szukałem cię – odpowiedział. Serce podskoczyło mi radośnie, robiąc koziołka o trzysta sześćdziesiąt stopni.

- Ja…

- Byłeś przy mnie, spałeś. Przytulałeś mnie. Dlaczego?

                Zamarłem, wpatrując się w niego i nie wiedziałem co powiedzieć. Dlaczego? Bo wtedy czułem, że jesteś moim szczęściem, Harry – chciałem powiedzieć, ale… Nie potrafiłem. Przysięgam, otwierałem już usta by to wszystko powiedzieć, jednak zamiast jakiegokolwiek dźwięku wokół panowała tylko ogłuszająca cisza. Nie słyszałem nic, prócz mojego niespokojnego oddechu. Nie słyszałem nawet oddechu Harry’ego, bo prócz mojego szalejącego serca po chwili nie potrafiłem usłyszeć już niczego.  

- Dlaczego Zayn? – Harry powtórzył pytanie. Nie wiedziałem, jak na nie odpowiedzieć. Nie wiedziałem niczego. Spokojnie patrzyłem, jak Harry powoli wstaje i odwraca się do mnie plecami. Miałem ochotę krzyknąć, kiedy złapał za klamkę i powoli otworzył drzwi. Widziałem to wszystko i czułem, jakbym był tylko świadkiem, który nie może zrobić nic. A przecież mogłem. Mogłem go zatrzymać. Mogłem krzyknąć, mogłem zrobić wszystko i chciałem to zrobić.

Nie pamiętam, jak wstałem z łóżka. Pamiętam, że po chwili stałem przy jego ramie i  zbierałem w sobie najgłośniejszy krzyk, na jaki wtedy było mnie stać. Już nie interesowało mnie, czy to co teraz powiem będzie właściwym. Miałem gdzieś Allaha, Perrie i całą resztę. Liczył się tylko Harry, który teraz wychodził z naszego pokoju, jakby właśnie wychodził z mojego życia.

- Jesteś moim szczęściem!

***

Cześć dziubki!

Tak, to ja - ta zUa Fetish, która kazała wam tyle czekać i miała czelność zakończyć właśnie w takim momencie. Złe jesteście co? ;3 

Nie ważne. Pocieszę was, jeśli powiem, że właśnie teraz zaczyna się ta WŁAŚCIWA akcja tej historii i że bedzie już tylko bardziej Zarrystycznie? ;3 Pewnie tak.

Co to ja... Aha! Chciałam podziękować za nominacje do Liebster Awards wszystkim tym, którzy mnie nominowali. Niestety jestem podłą suką i zupełnie nie chce mi się wziąć w tym udziału. Pomyślałam jednak, ze tacy jesteście dla mnie kochaniutcy, że to dla was zrobię. Szczęśliwi? ;3 No bo ja nie bardzo. Nie chcę sobie jednak zawalać tym bloga, więc odpowiedzi do tego znajdziecie na tumblrze [KLIK].

Ode mnie, to tyle. Wgl, co byście powiedzieli na zmianę szablonu? Nie wiem jak wam, ten mi się znudził i to strasznie.

Pytania, jak zawsze twitter @ffetish

A spam/powiadomienia/nominacje do zakładki SPAM.

Ps. Znacie jakieś dobre blogi do poczytani?
Ps2. Taka mała prośba ode mnie - jeśli ktoś to czyta, niech napisze. Choćby głupie "Jestem", to mi wystarczy. Okazało się, że żyję w błogiej nieświadomości o ilości moich czytelników ;3