Chapter Four

  After my blood turns into alcohol...

                Coraz bardziej lubiłem spokój tego miejsca. Im dłużej tu przebywałem, tym dłużej chciałem zostać. I chociaż mój pobyt tutaj trwał zaledwie dwa dni, to ja już nie potrafiłem wyobrazić sobie powrotu do Londynu. I chyba nie byłem jedynym. Liam i Danielle rozkoszowali się urokami natury i znikali niemal na całe dnie, zwiedzając tutejsze okolice. Louis w końcu przyznał, że całkiem mu się tu podoba, a Niall… Cóż, on był tak zajęty szukaniem sposobności do spędzenia choćby kilku chwil z Pauliną, że nawet nie zauważył piękna tego miejsca. Harry natomiast odżył. Z radością obserwowałem, jak z każdą godziną spędzoną w tym miejscu staje się on coraz bardziej szczęśliwy. I podobało mi się to, że taki był. Ba, ja się z tego cieszyłem bardziej niż z promieni słońca, które tak żarliwie raczyły nas swoją obecnością.

                Pogoda tutaj była przepiękna. Naprawdę, musiałem przyznać, że w całej Anglii nie było miejsca, w którym dzień dnia byłoby tak gorąco. Słońce dosłownie parzyło moją skórę a ja nie miałem nic przeciwko temu – wręcz przeciwnie, dobrowolnie rozkładałem się na pomoście, chcąc by słońce było jeszcze bliżej mnie.

- Nie radze się tak opalać w tych godzinach, jest najgorsze słońce, poparzysz się.

                Odwróciłem się, słysząc za sobą ciepły, miękki głos. Paulina stała za mną, uśmiechając się przy tym delikatnie. W dłoniach trzymała ogromny kosz z owocami, który niewątpliwie był ciężki. Podniosłem się z pomostu chcąc jej pomóc.

- Daj, pomogę ci – mruknąłem, biorąc od niej kosz z uśmiechem. Odpowiedziała mi tym samym, mrucząc przy tym krótkie „dziękuję”. Musiałem przyznać, że polubiłem tą dziewczynę. Była naprawdę prosta, jak jej coś nie pasowało to od razu o tym mówiła i nie kryła się z tym – chyba dlatego Niall tak oszalał na jej punkcie.

- Uua, ale będziesz cierpiał – mruknęła, kiedy na moment ją wyprzedziłem i tym samym ona miała pełny widok na moje plecy. Cóż, trochę piekły, ale przecież nie będę jęczał z tego powodu. W końcu byłem facetem i należałoby, żebym był twardy a nie miękki.

- E tam – machnąłem ręką – nie będzie tak źle.

Dziewczyna parsknęła śmiechem i o mały włos a potknęłaby się o kamień, stojący tuż przy krawędzi ścieżki. To było całkiem zabawne, pomiędzy wszystkimi domkami wił się labirynt stworzony z takich ścieżek wysypanych drobnymi kamyczkami, a każda z nich ogrodzona była takim niby-płotem z większych kamieni, o które już nie raz prawie wybiłbym sobie zęby.

- Serio myślisz, że nie będzie tak źle? Poczekaj tylko do wieczora, nie będziesz mógł leżeć na tych plecach. O dwunastej słońce jest strasznie zdradliwe i cholernie mocne. Raczej nie przeżyjesz tego ot tak sobie.  Lepiej nasmaruj się jakimś kremem, Niall też tak zrobił – uśmiechnęła się lekko.

- W ogóle gdzie jest ten leprechaun? Nie widziałem go praktycznie odkąd wpadł w ten krowi placek, nie domył się jeszcze czy coś? – zapytałem, a dziewczyna zaśmiała się wdzięcznie.

- Właściwie to chyba poszedł na jazdę konną – wzruszyła ramionami – szukał zajęcia od samego rana, a ja nie miałam nic lepszego do polecenia, bo wszystko było już zajęte. Wcześniej spiekł się na tym słońcu na kolor marchewki i uwierz mi, to wcale nie wyglądało dobrze, więc mu pomogłam. A potem jęczał i marudził, że mu nudno, ale najpierw odwiedził lodówkę. Swoją drogą to on zawsze je tak dużo? Bo wcale po nim tego nie widać, a jestem pewna, że to niemożliwe, jest zbyt szczupły na to, by być takim żarłokiem na co dzień i…

Warknąłem i zatkałem jej usta dłonią, nie mogąc już wytrzymać tego potoku słów. Jasna anielo! Ta dziewczyna potrafiła o nim gadać bez przerwy, normalnie jak jakaś katarynka. W kółko tylko Niall to, Niall tamto. Ile można?

- Dziewczyno, zwolnij – zaśmiałem się, a ona zarumieniła się wdzięcznie. Teraz byłem już pewien, że pomiędzy tą dwójką wyraźnie iskrzy.

- Wybacz, jak już zacznę gadać to nie ma końca. To tutaj – wskazała na drzwi i oboje skręciliśmy w tamtym kierunku. 

Trafiłem do stołówki i kogo tam zastałem? O dziwo, wcale nie Nialla, chociaż właśnie on spędzał w tym miejscu najwięcej czasu. Pośród chmary mąki, z białym kucharskim czepkiem na głowie, ubrany w różowy fartuszek w czerwone serduszka Harry Styles zajmował się pieczeniem babeczek.

- Zayn, chodź! Wiesz jaka zabawa?! – wrzasnął, szczerząc się przy tym jak małe dziecko. Parsknąłem śmiechem, kładąc owoce na najbliższym stole i poszedłem w jego kierunku.  Nim się obejrzałem, Harry wcisnął mi na głowę taki sam kapelusz, jaki on nosił. Chwilę potem z radosnym uśmiechem podawał mi fartuszek w króliczki.

- Nie no, serio? – mruknąłem, ze śmiechem przekładając go przez głowę.

- No co, honey bunny? Boisz się okazać swoje… Królicze oblicze? – zaśmiał się zabawnie poruszając przy tym brwiami. Z trudem powstrzymałem się od wybuchnięcia śmiechem. Dlaczego? Po pierwsze, użył on wtedy przezwiska, którego wcześniej użył tylko raz – gdy pijany w trupa chciał, żebym go przytulił. A po drugie, nie wiem dlaczego, ale zawsze chciało mi się śmiać gdy ruszał brwiami w taki sposób. No i było jeszcze po trzecie, miny wszystkich wokół sprawiły wtedy mi najwięcej radości, wyglądały tak, jakby każdy z nich nagle odkrył w naszej mimice sekret – ONI SĄ RAZEM!

- Ja się niczego nie boję! – oznajmiłem i dumnie wypiąłem pierś do przodu. W nagrodę, Styles postanowił rzucić we mnie mąką. Chciałem mu oddać, gdy nad naszymi głowami pojawił się szef kuchni – Paweł. Normalnie olałbym to i dalej prowadził tą wojnę, jednak z tym facetem nie chciałem zadzierać – był po prostu wielki. Posłusznie więc wysypałem z dłoni mąkę na blat i uklepałem, szczerząc się przy tym w jego kierunku. Facet kiwnął głową z radością i gdy tylko odwrócił się, wykorzystałem okazję i rzuciłem w Harry’ego garścią mąki.

- Zayn! – pisnął – Nie wolno tak marnować produktów!

Zdębiałem. Właśnie mnie wsypał, po prostu podkablował do Pawła. Zawiodłem się na nim nieziemsko i już chciałem się rozpłakać wrzeszcząc „Jak mogłeś”, kiedy w stronę Harry’ego poleciała chmura białego pyłu. Styles zaczął się krztusić, a ja odwróciłem wzrok w miejsce, skąd przyfrunęła ta nawałnica.

- Nie lubię kapusiów – oznajmił Paweł, a w jego głosie słychać było rozbawienie, kiedy wzruszał ramionami.

                Musiałem przyznać, że Harry miał rację. Robienie tych babeczek było naprawdę świetną zabawą. Przez cały czas rechotaliśmy jakbyśmy oglądali najzabawniejszą komedię świata, a on wydawał się zapomnieć o wszystkich swoich zmartwieniach na te kilka godzin. Cieszyłem się, serio.

- Myślę, że dekorowanie nie jest twoją najmocniejszą stroną.

                Zaśmiałem się, kiedy Harry wyraził swoją opinię spoglądając mi przez ramię. Miał racje – moja babeczka wyglądała jak pobojowisko, było na niej absolutnie wszystko. Krem, lukier, posypka, kolorowe literki – wszystko. I wcale nie wyglądało to tak ładnie jak w mojej wyobraźni. Wzruszyłem ramionami i odłożyłem ją na tacę, w miejsce, gdzie leżały wszystkie gotowe już do podania wypieki.

- Nie jestem Picassem.

- Ale ja jestem! – dumnie pokazał swoją babeczkę pokrytą zielono-czerwonym lukrem z białą literką „N” na środku. Zrobił ją specjalnie dla Niallera, bo jak sam stwierdził martwi się o to, że ostatnio on wyraźnie mało je. Już miałem powiedzieć, że przecież teraz Irlandczyk żyje miłością, jednak w porę ugryzłem się w język.

Tymczasem Harry zaczął szukać pośród wszystkich babeczek tej najładniejszej, najdorodniejszej – robił to dużo uważniej niż wcześniej, więc jakiś dziwny głosik w mojej głowie zaczął mi szeptać, że to nie jest dobry znak. Uśmiechnąłem się delikatnie, obserwując jak drapiąc się po brodzie, drugą dłonią dotyka po kolei każdej z babeczek. W końcu z triumfalnym uśmiechem wziął tą najpiękniejszą i pokazał mi ją, jakby dumny ze swojego znaleziska. Kiwnąłem z podziwem głową, samemu biorąc pierwszą z brzegu.

- Zrobię ją dla Juliett – oznajmił z szerokim uśmiechem.

I nagle posmutniał, gdy tylko przypomniał sobie, że przecież już nie ma żadnej Juliett i żadna Juliett już do niego nie wróci. Poczułem się tak, jakby ktoś z całej siły uderzył mnie w pierś – jakiś niesamowity ból rozdarł mnie od środka i nie mogłem się powstrzymać żeby nie podejść i go zwyczajnie nie przytulić. Bo Styles może i był macho, i może miewał zagrania w stylu twardziela – ale on tak naprawdę miał ogromne, wielkie serce, które bardzo łatwo było zranić.

- Nie smuć się, sunshine – szepnąłem w jego włosy, na co on przylgnął do mnie mocniej. Wiedziałem na pewno, że płakał. Bezgłośnie, tak by nikt inny nie miał pojęcia, że w jego sercu dzieje się coś złego. Łzy, będące wynikiem tej niemej rozpaczy zmoczyły po raz kolejny moje ramię, a ja po raz kolejny nie miałem nic przeciwko.

- Zayn – mruknął, pociągając nosem – napiszę na niej, że mogło być lepiej.

                Uśmiechnąłem się, kiwając przy tym głową. Opuszkami palców starłem łzy z jego policzków i posłałem mu spojrzenie pełne troski. W zamian, co całkowicie zbiło mnie z tropu otrzymałem buziaka w nos.

- Dziękuję.
- Za co, Harry?

- Że jeszcze chce ci się mnie zbierać – odpowiedział – bo mi to już się zupełnie nie chce.

                - Nie no, to już jest przegięcie! Jesteśmy tu już dwa dni i jeszcze ani razu nie mieliśmy okazji się porządnie spić Polską wódką.

Znudzony, przeniosłem spojrzenie znad swojego tostu i  utkwiłem je w Louisie, który aż czerwienił się ze złości. Zupełnie go nie rozumiałem, był w takim pięknym miejscu a od kilku dni chodził wściekły jak osa. Miałem swoją własną teorię, że wściekał się na Eleanor, że nie mogła tu z nim przyjechać z powodu zaliczeń na uczelni.

- W sumie to on ma rację…

                No nie, Harry ty też?! Już wiedziałem co on chce zrobić – utopić smutki w alkoholu. Żałosne, aczkolwiek całkowicie zrozumiałe. Cóż, skoro wszyscy tacy chętni na to picie.

- Nie mam nic przeciwko, ale przydałoby się jeszcze jakieś ognisko. Żeby tak klimatycznie było – Liam posłał wszystkim pobłażliwy uśmiech. No tak, on biedaczek nie będzie mógł wypić. Uśmiechnąłem się do niego w ten sam sposób, jakbym chciał pokazać mu, że doskonale rozumiem jego punkt widzenia i w stu procentach popieram. Nie, wcale tak nie było.

                Właściwie cała ta perspektywa picia mi się nie podobała. Z drugiej jednak strony, rozumiałem ich wszystkich. Przecież mieliśmy urlop i należało nam się trochę zabawy. Nawet jeśli potem mieliśmy to przeboleć okropnym kacem – nie przeszkadzało mi to.

- Zayn, co ty myślisz? – Harry spojrzał na mnie tym swoim radosnobłagalnym spojrzeniem, które przysięgam było w stanie zmusić mnie do absolutnie wszystkiego. Wyszczerzyłem do niego żeby w uśmiechu.

- To ja idę do Pauliny – oznajmiłem wesoło, podnosząc się ze swojego miejsca. – Niech załatwi nam jakąś wódkę.

- A ja rozpalę ognisko! – wrzasnął Niall, dumny jak nigdy.

Niall plus ogień? Cóż, to może być ciekawe. Zaśmiałem się cicho, idąc w kierunku Recepcji.

...No I just wanna hold Ya.

***

Jestę Zaynę!

Nie no, ale tak serio, co słychać?

Miałam nie dodawać rozdziału dzisiaj, ale po tym jak znowu zmieniłam szablon - przyzwyczajcie się, robię to nadzwyczaj często - to dostałam jakiejś takiej weny i o, napisałam dwa odcinki i tak wyszło, że pomyślałam sobie, że dodam. Masło maślane?  *czyta raz jeszcze* Kutfa, znowu.

Ode mnie to by było wszystko, przypominam tylko, żeby tam się wpisać do Newslettera, jeśli powiadamianym chcesz być. Albo normalnie w komentarzu.

A! I stworzyłam zakładkę SPAM na powiadomienia i inne tego typu rzeczy, proszę zostawiajcie je tam, dobrze? *maślane oczka numer 4*

No to do przeczytania żuczki!

AAA!

A jak wam się szablon widzi? *-*