Chapter Seven

Try and touch me...

W głębi duszy, ta cisza między nami raniła mnie bardziej niż cokolwiek. Nie mogłem znieść tego braku słów pomiędzy nami, nie mówiliśmy sobie nawet „cześć”, kiedy mijaliśmy się gdzieś po drodze. Nie mówiliśmy nic – cisza otulała nas swoim bezkresem, a ja coraz bardziej czułem, że jeszcze kilka chwil i nie wytrzymam, wybuchnę. Nie chciałem na niego krzyczeć, nie chciałem mu wyrządzić żadnej przykrości.

Czułem, że tym jednym pocałunkiem zniszczyłem między nami wszystko. I, że nawet jeśli Harry się do mnie odezwie to już nigdy nasze relacje nie będą takie, jak dawniej. Ta świadomość bolała mnie jeszcze bardziej.

Ta niepewność była frustrująca. Niepewność tego, co się stanie i czy jeszcze kiedykolwiek usłyszę od niego jakiekolwiek słowo skierowane w moim kierunku. Chciałem usłyszeć, jak wymawia moje imię, jak śmieje się z mojego żartu i jak z typową dla siebie czułością szepcze cicho „głupek”. Niczego nie byłem wówczas pewien tak mocno, jak tego, że dłużej tej ciszy nie zniosę. Potrzebowałem jego słów. Pragnąłem ich bardziej niż czegokolwiek. Usychałem bez nich, bez jego głosu. Głupie, prawda?

Chciałem go zmusić, żeby do mnie przemówił. Miałem gdzieś czy uderzy mnie w twarz, czy powie, że już mnie nienawidzi. Allahu, jak ja wtedy pragnąłem, żeby on powiedział do mnie cokolwiek! Jakiekolwiek, beznadziejnie głupie słowo sprawiłoby mi więcej uciechy niż pustelnikowi deszcz. Postanowiłem, że tego wieczora na niego zaczekam. Zgasiłem więc światło i położyłem się do łóżka, czekając na niego w ciszy. Ciemność otulała mnie swoimi ciepłymi ramionami, sprawiając, że czułem się nieco pewniej. Nawet gdybym się rozpłakał, nie widziałby wtedy moich łez – to pocieszało. Bardzo.

Nie mam pojęcia, jak długo leżałem, wpatrując się w drzwi z nadzieją, że w końcu poruszą się i Harry wejdzie do środka. Na pewno minęło naprawdę sporo czasu, bo zaczynałem robić się coraz bardziej zdenerwowany i coraz bardziej śpiący. Przymknąłem delikatnie powieki i starając się równo oddychać, czekałem na niego w spokoju. Wtedy drzwi otworzyły się i Harry po cichu wszedł do środka. Poczułem na sobie jego wzrok, a chwilę potem moje łóżko ugięło się delikatnie pod jego ciężarem.

Przysięgam, chciałem otworzyć oczy. Chciałem otworzyć oczy i powiedzieć mu, jak bardzo go przepraszam za ten pieprzony pocałunek i jak bardzo chciałbym cofnąć czas, byleby tylko do mnie przemówił. Wciąż czułem smak jego ust, tą delikatną miętę zmieszaną z posmakiem piwnej goryczki, wciąż czułem jak delikatnie w dotyku były jego wargi, kiedy napierałem na nie z nieznaną dotąd sobie pasją.  Pamiętałem to wszystko, jakby wydarzyło się przed chwilą – i chociaż chciałbym móc robić to każdego dnia, to… Jeśli miałbym już nigdy nie poczuć smaku jego słów, zrezygnowałbym bez wahania. I chciałem to zrobić, otworzyć oczy i spojrzeć prosto w jego tęczówki. Ale… Nie potrafiłem. Jak ostatni tchórz udawałem więc, że śpię, a Harry… On po prostu siedział na moim łóżku i przyglądał mi się natarczywie, jakby doskonale wiedział, że ramiona Morfeusza jeszcze mnie nie dosięgnęły.

- Zayn… - jego cichy szept sprawił, że drgnąłem. Harry nie zauważył tego jednak, a przynajmniej wszystko na to wskazywało. Poczułem jego dłoń, jak delikatnie odsuwa mi grzywkę z czoła. Ze wszystkich sił starałem się uspokoić galopujące mi w piersi serce. Nie potrafiłem nad nim zapanować i tylko modliłem się, by Harry nie zauważył jak szybko ono bije.

- Gdybym tylko wiedział, że potem… Że nie znienawidzisz siebie tak bardzo, że będziesz potrafił z tym żyć i… - urwał nagle, gwałtownie. Jego oddech otulił moją twarz, a ja niemal wrzasnąłem. Przyglądał mi się z bliska, dotykając opuszkami palców mojej twarzy – wodził nimi po policzkach, zaznaczał kontur ust, delikatnie sunął wzdłuż linii żuchwy. To była najprzyjemniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek czułem. Jego delikatnie chropowate dłonie w połączeniu z moją gładką skórą… To było tak nierealne, tak piękne, że nie wierzyłem, że takie uczucie może istnieć.

- Jesteś piękny, wiesz? – szepnął cicho wprost w moje delikatnie rozchylone usta.

To co stało się potem, nie potrafiłem tego zrozumieć. Jego wargi delikatnie dotknęły moich ust. Czas stanął na te kilka sekund, a ja, pieprzony głupiec oddałem ten pocałunek. Poruszyłem delikatnie ustami i przyciągnąłem go bliżej siebie. I nagle cały ten czar prysł, Harry odskoczył ode mnie jak oparzony. Natychmiast znalazłem się w pozycji siedzącej. W otaczającej nas ciemności nie widziałem zbyt wiele, jedynie jego niewyraźne kontury. Jego dłoń była przyciśnięta do jego ust, jakby właśnie stało się coś strasznego.  W jego oczach widziałem panikę – były szeroko rozwarte, jakby właśnie widział przed sobą ducha.

- Harry… - szepnąłem cicho jego imię, wyciągając przed siebie dłoń. Chciałem go dotknąć, poczuć że to wszystko nie jest głupim snem, który sobie właśnie wymyśliłem. Harry odsunął się i jak zranione zwierzę skulił się w nogach łóżka.

- Harry ja…

- Okłamałeś mnie – wydusił w końcu, wbijając we mnie swój wściekły wzrok. Nigdy wcześniej nie widziałem w nim tak szybkiej zmiany nastroju, nigdy, przenigdy nie widziałem, żeby ktoś w ciągu kilku sekund przeszedł od strachu do wściekłości w taki sposób jak on w tamtej chwili. Nie poznawałem go, Harry nigdy nie był impulsywny. Nigdy.

- Posłuchaj, ja..

- Nie będę cię słuchał! – wrzasnął, a ja drgnąłem pod wpływem tego dźwięku. Ten krzyk był rozdzierający, jednym wrzaskiem zburzył całą atmosferę jaka panowała jeszcze kilka minut temu. Niemal słyszałem, jak jej mury padają pod jego wpływem, jak zawalają się tworząc przy tym tumany niewidzialnego kurzu.

                Szarpnął się i podniósł z łóżka. Wiedziałem doskonale, że chce podejść do drzwi i wyjść trzaskając nimi najmocniej jak tylko potrafi. Nie mogłem na to pozwolić, nie chciałem. Bałem się, że jeśli teraz wyjdzie to… Stracę go na zawsze.  W ciągu sekundy dobiegłem do niego, w ostatniej chwili łapiąc go za ramię. Nie wiem, skąd znalazłem w sobie tyle siły, by obrócić go w swoją stronę, popchnąć do przodu i tym samym jego własnym ciałem zamknąć z hukiem te ledwo rozwarte drzwi.

                Jego wzrok był wściekły, szarpał się przez chwilę ze mną i musiałem włożyć naprawdę sporo siły by przytrzymać go przy tych cholernych drzwiach na tyle mocno, by się nie wyrwał. Palce dłoni która kurczowo ściskałem na jego ramionach, zaczynały mnie boleć kiedy raz po raz Harry uderzał nimi w drzwi. Zdałem sobie sprawę, że trzymam go tak mocno, że aż boleśnie kiedy zbielały mi kostki. Zwolniłem delikatnie uścisk. Nie chciałem go skrzywdzić, chciałem żeby do mnie przemówił, ale na pewno nie chciałem tego dokonać przemocą.

                Harry dyszał wściekle, kiedy zmęczony zaprzestał jakiejkolwiek walki. Tylko jego wzrok wciąż się nie zmienił, nadal miażdżył mnie w sposób, którego nie potrafiłem opisać. Kruszyłem się pod jego wzrokiem, rozpadałem na kawałki.

- Puść mnie! – warknął, szarpiąc się po raz kolejny. Zawrzałem w środku.

- Nie chciałem tego, rozumiesz?! Wiem, zrobiłem źle, nigdy nie powinienem cię całować i kurwa, nawet nie wiesz jak tego żałuję! Nie chciałem tego! Harry do cholery zrozum! – wrzasnąłem, potrząsając nim bezsilnie. 

                 Czułem, że to koniec. Że on już nigdy więcej się do mnie nie odezwie i znienawidzi mnie raz na zawsze. W głębi duszy chciałem wrzeszczeć, błagać go żeby nie odchodził, żeby mnie nie zostawiał. To było takie… Takie nie fair. Przecież popełniłem tylko jeden głupi błąd, z resztą on też mnie pocałował. Nie miał prawa karać mnie w taki sposób!

                Harry opadł z sił. Z trudem obserwowałem, jak na jego twarzy zamiast wściekłości pojawia się przeraźliwy, rażący ból. Nie potrafiłem tego zrozumieć, nie mogłem tego objąć swoim umysłem. Harry spuścił wzrok, wbijając go uparcie w swoje dłonie, które teraz nerwowo zaciskał razem wyginając przy tym palce.

- Naprawdę żałuje, że tak się stało, Harry. Nie chcę niszczyć naszej przyjaźni. Jeśli chcesz mnie ukarać, proszę, uderz mnie, poniż – zniosę wszystko. Tylko błagam cię, nie karz mnie w ten sposób. Nie milcz, błagam, Harry żałuję tego najbardziej na świecie ale czasu już nie cofnę – szeptałem cicho, chcąc go zmusić by na mnie spojrzał. Trzymałem go za ramiona, a słowa wypływały ze mnie jak rwący potok górski. Nie mogłem ich zatrzymać, chyba już nawet nad nimi nie panowałem.

                Zadrżał, niemal kurcząc się przy każdym moim kolejnym słowie. Czułem, jak jego ramiona spinają się, jak jego mięśnie zaczynają kompulsywnie drgać, kiedy ja prowadziłem ten swój monolog, chcąc go przeprosić. I wtedy, kiedy już nie wiedziałem co będzie dalej, Harry podniósł na mnie swój wzrok. Byłem w szoku, gdy zauważyłem, że w kącikach jego oczu błyszczą się łzy.

- A co jeśli ja nie żałuję? Jeśli chciałbym, byś robił to każdego dnia i jeśli oddałbym za to wszystko, nawet jeśli potem cała twoja rodzina miałaby mnie znienawidzić i przypięliby mi łatkę geja, który rozbija związki? Pomyślałeś o tym? – jego głos drżał, a ja czułem niemal fizyczny ból, wiedząc, że to ja doprowadziłem go do takiego stanu.

Osłupiałem, z każdym jego kolejnym słowem nie mogłem uwierzyć w to, że dzieje się to naprawdę, że to właśnie jego usta wypowiadają to wszystko. Moje dłonie bezwiednie ześlizgnęły się z jego ramion, a ja zrobiłem krok w tył. Stałem naprzeciw niego i nie byłem w stanie wypowiedzieć najmniejszego słowa.

- No właśnie – szepnął cicho.

Wyszedł. Drzwi cicho zamknęły się za nim. Chciałem za nim pobiec, wyjaśnić... Nie, przytulić go i powiedzieć, że już wszystko będzie dobrze.  Nie zrobiłem tego. Stałem w miejscu, nie mogąc zrobić nic, nie mogąc się poruszyć. Stchórzyłem. Znowu.

...so I can scream at you  not to touch me.

***

Wyczuwam dzień dobroci i dodaje siódemeczkę dzisiaj.

Poza tym mam już napisaną sporą część rozdziału dziewiątego, więc.. Proszę, radujcie się. Uznałam też, że po tak nudnej piątce należy się wam coś z Zarry'ego, więc oto i on. Tadam!

Tak więc, przypominam, że możecie zadawać pytania postaciom TUTAJ - nie musicie mieć konta na tumblr, żeby to zrobić.

To tyle ode mnie.

Enjoy!