Chapter One

See I can wake up I'm living a nightmare

                Nigdy nie myślałem, że kiedyś będę się przejmował tym, co czują inni. Znaczy, owszem, byłem osobą opiekuńczą i zależało mi na szczęściu moich przyjaciół, ale nigdy nie myślałem, że zacznę się zastanawiać nad sensem, czy stanem ich związków.  A kiedy tak już się stało, że zacząłem się ich związkami przejmować w sposób nadzwyczaj dla mnie nienaturalny, doszedłem do wniosku, że wcale mi się to nie podoba. Nie dlatego, że było to czymś złym, czy niedobrym. Po prostu kiedy już zacząłem się tym przejmować, oni bardzo szybko to zauważali i wciągali mnie w niemal wszystkie swoje kłótnie.

                Najszybciej, choć wcale się tego nie spodziewałem, nauczył się to wykorzystywać Harry. Nie miałem mu tego za złe, bo w gruncie rzeczy sam się o to prosiłem oferując mu pomoc po kolejnej już kłótni z Juliett. Pamiętam, że wtedy oczywiście zbył mnie, nieprzyzwyczajony do takich zachowań z mojej strony. Z czasem jednak, kiedy kolejna kłótnia spędzała mu sen z powiek przyszedł do mnie i poprosił o radę. Sam nie wiedziałem nawet kiedy stałem się Doradcą Sercowym w One Direction, choć przecież to Liam miał opinię naszego tatusia.

                Leżałem na łóżku, starając się zasnąć od kilku dobrych godzin. Nie było to wcale takie łatwe, bo zza ściany ciągle dochodziły do moich uszu odgłosy kłótni – po raz kolejny w tym tygodniu Harry i Juliett kłócili się o bzdury. Lubiłem tą dziewczynę, wiem, że chciała dla Hazzy jak najlepiej, ale od razu wiedziałem, ze długo ze sobą nie pobędą. W końcu nie było to możliwe, jeśli ona robiła mu awanturę o każdą fankę, na którą spojrzał.

- Wypierdalaj słyszysz?!

Westchnąłem, starając się uspokoić oddech. Nie lubiłem kłótni, zawsze się przy nich stresowałem i dostawałem chorych myśli, w których ukazywały mi się najgorsze scenariusze tego, co za chwilę może się stać. No i dobra, okay, mogłem przez to być mięczakiem, ale nie znoszę jak się ludzie na siebie pospolicie drą.  Przez kolejnych kilka chwil trwała błoga cisza i już zacząłem mieć nadzieję, że gołąbeczki – jak ich pieszczotliwie nazywał Niall – w końcu się pogodziły i będę mógł spokojnie zasnąć. Podskoczyłem na łóżku, kiedy nagle usłyszałem trzaśnięcie drzwiami.  Nie wytrzymałem i po prostu wbiegłem do pokoju Harry’ego, wściekły do granic możliwości

- Kurwa możecie się wreeee… Harry? – stanąłem jak wryty, nie mogąc dokończyć zdania. Miałem zamiar opieprzyć każdego, kto znajdzie się w tym pokoju, ale nigdy nie przypuszczałem, że zastanę w nim coś takiego. Całe pomieszczenie wyglądało tak, jakby właśnie nawiedziło je tornado o sile porównywalnej do Katriny – po podłodze walały się porozrzucane ramki ze zdjęciami,  porozdzierane kartki, ich wspólne pamiątki teraz już zniszczone walały się w jednym kącie. Pod oknem, gdzie wcześniej leżała torba Juli, teraz walały się odłamki wazonu, który Harry – wiedziałem to na pewno – stłukł tuż po jej wyjściu. Cały ten obraz znajdował swoje dopełnienie w Hazzie, który siedział na łóżku, wpatrzony w swoje dłonie. Kiedy podszedłem bliżej zauważyłem, że trzymał w nich łańcuszek, który podarował Juliett z okazji ich pierwszej rocznicy. Pamiętałem, jak bardzo był podekscytowany, gdy go wybierał.

Nie chciałem być wścibski, więc o nic nie pytałem. Po prostu usiadłem obok niego i trwałem tak przy nim, podczas gdy on w spokoju zbierał myśli. Byłem pewien, że jeśli zechce, to sam zacznie mówić, w końcu znałem go nie od dziś. Westchnąłem, widząc jak łzy powoli spływają po jego policzkach – wspominałem już może, że nie cierpię patrzeć, jak ten chłopak płacze? Nie dlatego, że jest to żałosne kiedy facet płacze, albo bo Harry wyglądał przy tym okropnie. Chodziło bardziej o fakt, że nie cierpiałem widywać go smutnym, wówczas jego oczy traciły swój specyficzny blask i Harry nie był już tym samym Harrym, którego widuję każdego dnia. Po prostu on płakał tak rzadko, że ciężko było się przyzwyczaić do samego faktu, że ktoś taki jak on potrafi płakać jak każdy inny.

- Odeszła – szepnął cicho, lekko zachrypniętym głosem. – Tak po prostu, odeszła Zayn.

Jego głos załamał się, kiedy wypowiedział moje imię. Bez słowa przysunąłem się bliżej niego i mocno objąłem. Pomyślałem, że gdybym był na jego miejscu, właśnie tego bym teraz potrzebował – nie słów pocieszenia, czy zapewnienia, że ona na mnie nie zasługiwała. Raczej po prostu kogoś, kto będzie przy mnie i nie pozwoli mi zwariować z bólu. Chciałem wtedy być kimś takim dla Harry’ego i starałem się kimś takim być.

Loczek szybko przytulił się do mnie mocniej, wbijając mi palce w plecy. Zanosił się płaczem, kiedy uspokajająco głaskałem go po plecach. W ciągu kilku sekund moja koszulka była cała mokra od jego łez, jednak nie przeszkadzało mi to.  Może zabrzmieć to głupio, ale dzięki niemu czułem się jeszcze komuś potrzebny, tak zwyczajnie czułem, że jest ktoś, komu moja obecność przyniesie korzyść i ulgę. Mimo wszystko.

Harry zaczął powoli się uspokajać, wydawało mi się nawet, że zapadł w lekki sen. Uśmiechnąłem się, zadowolony i starając się go nie obudzić, położyłem go na łóżku. Wyglądał całkiem uroczo, wydało mi się to całkiem zabawnym, że ten dzieciak potrafił mnie tak rozczulić swoim widokiem. Miał lekko zaczerwieniony nos, czego przyczyną był oczywiście płacz. Jego policzki były rozpalone, a włosami jak zwykle rządził nieład.

- Nie idź – jego palce zacisnęły się na mojej koszulce, kiedy podnosiłem się z zamiarem pójścia do swojego pokoju. Uśmiechnąłem się tylko w jego kierunku i pokręciłem z rezygnacją głową. Nie miałem serca mu odmówić i tak zwyczajnie go zostawić, zostałem więc z nim. Położyłem się obok, pozwalając na to, by przytulił się do mnie i okryłem nas kołdrą.

                Może komuś wydać się to dziwne, żeby dwóch facetów spało razem w jednym łóżku. Cóż, mnie z początku też wydawało się to dziwne, jednak z czasem, kiedy ta sytuacja zaczęła się powtarzać stało się dla mnie czymś normalnym. Z czasem przestałem sobie wyobrażać naszą przyjaźń bez tego szczegółu. Bo ja i Harry byliśmy przyjaciółmi. Właściwie sam nie wiem kiedy się tak ze sobą zżyliśmy, jednak nie miałem nic przeciwko. Czułem się w pewien sposób związany z tym chłopakiem, byłem za niego poniekąd odpowiedzialny. Co prawda, nie dbałem o to wszystko tak jak Liam, jednak zwracałem szczególną uwagę na jego nastroje. Doszło już nawet do tego, że umiałem odczytać jego humor po sposobie w jaki patrzył, uśmiechał się czy zwyczajnie mówił.

                Tej nocy długo nie mogłem zasnąć. Z jednej strony przeszkadzało mi odrobinę mruczenie Harry’ego, który przez całą noc miał koszmary i mamrotał coś przez sen, a z drugiej strony byłem zbyt podekscytowany naszym jutrzejszym wyjazdem.  Nasza wytwórnia uznała, że wszystkim nam potrzebny jest porządny odpoczynek i postanowili wysłać nas na miesięczne wakacje. Cieszyłem się na nie, jak małe dziecko. Co prawda oprócz nas miały być tam też Juliett i Danielle, ale zupełnie nie miałem nic przeciwko tym dziewczynom. Właściwie, to bardzo je polubiłem, szczególnie Danielle, była po prostu tak słodka i radosna, że nie dało się jej nie lubić. Juliett była jej przeciwieństwem – wyniosła, chwilami tylko pozwalała sobie na słodycz i rzadko się przy nas uśmiechała.  Mimo to jednak dała się lubić, co prawda trzeba było podchodzić do niej w specyficzny sposób, jednak miała swoje dobre strony.

                - Zayn….

Mruknąłem niezadowolony, przewracając się na drugi bok. Byłem niewyspany, sen zmorzył mnie dopiero gdy zza okien zaczęły przebijać się pierwsze promienie słońca. Od tego czasu mogło minąć co najwyżej półtorej godziny i wcale mnie ten fakt nie pocieszał. Westchnąłem, przecierając zaspane oczy i szeroko ziewając. Kiedy uchyliłem powieki, moim oczom ukazał się uśmiechnięty Harry leżący tuż obok z zaczerwienionym nosem i policzkami mokrymi od łez.

- Płakałeś – mruknąłem, wycierając jego policzki. Chłopak jedynie potrząsnął głową, zaciskając przy tym oczy, jakby nie chciał pozwolić kolejnym łzom na wypłynięcie. Zrobiło mi się smutno, kiedy tak się męczył. Bez słowa przyciągnąłem go bliżej i przytuliłem mocno.

- Nie kłam, przecież widzę.

- To nic – szepnął cicho – za pół godziny mamy lot, wiesz? Chciałem żebyś się wyspał.

Jego dumna mina, kiedy to mówił zmusiła mnie do uśmiechu. W ciągu sekundy poczułem się, jakbym był przeraźliwie wręcz wypoczęty. Zupełnie tak, jakbym spał całe dwanaście godzin, a nie półtorej godziny. Wyskoczyłem z łóżka z szerokim uśmiechem na ustach i wyciągnąłem ku niemu dłoń.

- Idziesz na śniadanie?

Z uśmiechem podał mi swoją dłoń, kiwając przy tym głową.

- Jestem głodny jak wilk – oświadczył, a jego brzuch zaburczał na potwierdzenie tych słów.

That keeps playing over and over again 

**

So.. Mamy rozdział pierwszy. Pewnie spodziewaliście się, że będzie kontynuowany prolog - nie. Prolog przedstawia wydarzenie, które dopiero się wydarzy. Pomyślałam, że to takie... Inne. Prawdę mówiąc, to strasznie się denerwuje. Pierwszy raz piszę opowiadanie w całości w narracji pierwszoosobowej i prawdę mówiąc to dla mnie taki jakby "egzamin"? Tak, to dobre słowo. Egzamin.

Poza tym, nieco się martwię, że Was zawiedzie fakt, że nie ma już tego... Smutku, tego nostalgicznego nastroju, jaki był w prologu i przedmowie. Kurwa, same nerwy. 

Anyway, enjoy.

Juliett jest wymyśloną przeze mnie postacią, taka sobie słodka Francuzeczka z uśmiechem Mona Lisy. Jest raczej postacią epizodyczną, wzmianka o niej pojawi się jeszcze kilka razy. Ona sama bezpośrednio już nie. Ale tak dla ogólnego zaspokojenia ciekawości - pochodzi z Paryża, ma 18 lat. 

 Piosenka wykorzystana w rozdziale.

Powiadamiać? 

GG - 40799572

TT - @ffetish