Prologue

It's like you're screaming...

    Straciłem wszystko. Nie mam już nic, prócz wyrzutów sumienia i tej dziury, która pozostała po moim sercu. Nie mam już nic, odkąd nie mam ciebie. Nie chcę mieć niczego. Chcę zostać tutaj, na podłodze w naszej łazience i po prostu leżeć. Sam. Bez ciebie, choć jeszcze kilka godzin temu byłbyś tutaj, przy mnie.

    Nie wiem, dlaczego wybrałem łazienkę. Nie wiem, dlaczego nie leżę teraz w twoim łóżku, które wciąż przepełnione jest twoją obecnością. Nie wiem... Chyba nawet nie chcę wiedzieć, dlaczego właśnie tu znalazłem swoje miejsce w świecie bez ciebie. 

    Świat się zatrzymał, wiesz? Nie mam już nadziei, że kiedykolwiek jeszcze będzie w stanie ruszyć. Mam wrażenie, jakbym utknął w tamtej sekundzie, w której straciłem wszystko. To trochę tak, jakby ktoś wcisnął przycisk pauzy i nie pozwolił mi ruszyć dalej. Chciałbym wcisnąć play, jednak... Zgubiłem gdzieś pilot do swojego życia. Myślę, że został w kieszeni twojej marynarki, a przecież skoro odszedłeś, to nie mogę go odzyskać.

    Złamałeś obietnicę, tak po prostu mnie tu zostawiając. Leżę na podłodze już trzeci dzień i nie mogę się podnieść, pozbierać. Chłopacy chyba się o mnie martwią, co jakiś czas któryś z nich leży tutaj ze mną. Tylko Louisa jeszcze tu nie było, myślę, że on też musiał znaleźć sobie miejsce w świecie, w którym cię nie ma. To naprawdę trudne. Moje mięśnie zdrętwiały od ciągłego leżenia w jednej pozycji, już nie pamiętam nawet jak smakuje woda i powietrze. Nie chcę nawet pamiętać ich zapachu, bo tak naprawdę wolałbym przestać pamiętać cokolwiek. Nie chcę też pamiętać o tym, że cię miałem i jednocześnie boję się zapomnieć. Chcę przestać oddychać, a powietrze zdradziecko wdziera się do moich płuc przez dziurę w moim sercu. Leżę więc i czekam, aż ktoś... Aż TY przyjdziesz i podniesiesz mnie, przytulisz, wciśniesz play. Nie umiem się pozbierać, bez ciebie to nie jest już takie proste.

    Dałeś mi wszystko. Dałeś mi wszystko w ciągu jednego miesiąca - naszego miesiąca i tak samo nagle, jak dałeś, zabrałeś mi to wszystko. Wciąż nie wiem, nie pamiętam jak się tu znalazłem. Pamiętam tylko twój ostatni, smutny uśmiech i... I potem już nic, prócz kojącego dotyku zimnych płytek w łazience. Nie wiem, jak to się stało, że nie było cię już przy mnie.

    W moich żyłach przestała płynąć już krew pomieszana z powietrzem. Płynie w nich czysty ból, który rozrywa je za każdym razem mocniej gdy bije moje serce. Czuję się tak, jakby zamiast krwi w moich żyłach pływało szkło, które rozrywa je coraz mocniej z każdą sekundą. Chciałbym przestać czuć, przestać myśleć, oddychać... Przestać być w tym miejscu, w którym tak zwyczajnie... Tak zwyczajnie nie ma już cię przy mnie. Uwierzysz?

    Zastanawiam się, kim teraz będę. Jeszcze kilka dni temu chciałem po prostu być twój, a teraz.. Teraz już sam nie wiem kim jestem. Kim będę w świecie bez ciebie, w tej przeklętej dziurze, w której zabrakło twojego uśmiechu. Jak w ogóle może istnieć świat, w którym nie ma twoich oczu?

   Chciałem dać ci szczęście, być dla ciebie kimś, kto będzie sprawiał, że na niebie rozbłyska słońce a gwiazdy świecą jaśniej. Naprawdę chciałem, pomimo wszystkich przeciwności, tak po prostu przy tobie trwać. A teraz? Teraz... Teraz leżę na płytkach łazienkowych, czując jak wszyscy wokół mnie idą do przodu, a ja w zaparte próbuję się cofnąć chociaż mój most już dawno spłonął.

    Kim będę? Kim jestem? Nazywam się Zayn Malik i straciłem w życiu już wszystko.

... and no one can hear.

***

Strasznie wam dziękuję za wasze komentarze pod "Przedmową".
Wielu z Was uznało to za swoisty prolog  opowiadania - ten macie przed sobą.
Gdyby ktoś chciał być w linkach, niech mi o tym napisze czy to tutaj, czy na podstronie - obojętne. O notkach powiadamiam głównie przez gg, jeśli ktoś by je chciał, to jest zakładka "contact", powiadamiam też przez twitter - nie robię tego raczej na blogach. 
Tekst wykorzystany w piosence, to ta przedmowa w piosence Rihanny - We Found Love.
Hmm... To chyba wszystko co chciałam Wam powiedzieć. 
Kocham Was! ;*

Give A Breath